Yavru kediler dostluğu ve kedi olmanın adabını, annesi ve diğer yavrularla ilişki kurarak öğrenecektir. Böylece, hayatının ileri dönemlerinde saldırganlık eğilimi azalacak ve asosyal davranmayacaktır.
Bu ilk terbiye dönemi, kedinin, annesine ve kardeşlerine itaatkâr bir sevgi duymayı öğrenmesi bakımından da önemlidir. Bu sevgi daha sonra genellikle, kedinin sahibine aktarılır; kedinin insanlarla temas kurma arzusunun temelini oluşturur.
Kediler bizi rakip kedi ya da efendi olarak değil, anne ya da kardeş gibi görür. Evcil kediler bu yolla, hep ergenlik evresinde kalarak bizlerle ilişkilerinde daima birer bebek gibi davranır.
Ruh hallerinin bu yönüyle, anne ya da kardeş sevgisinden uzak, vahşi kuzenlerinden ayrılırlar. Hayatlarının en azından ilk 68 haftasında annesinden ve kardeşlerinden ayrı kalan kediler, diğer kedilere ve insanlara karşı saldırganlaşır.
Eve gelen misafirlerden korkan kedilerin çoğu, muhtemelen çok erken, 45 haftalıkken terk edilmiştir. Kedinin ilk aldığı terbiye, onun yetişkinlikteki ruh halini etkiler.
