Kedinin üç bin beş yüz yıl önce tam olarak evcilleştirildiğini kesinlikle biliyoruz. Eski Mısır’dan bunu kanıtlayacak belgeler elimizde bulunmaktadır. Ancak, bu sürecin ne zaman başlamış olduğunu bilmiyoruz. Eriha kentindeki neolitik kazı alanında dokuz bin yıl öncesinden kedi kalıntıları bulunmuştur, fakat bu kedilerin evcil olduklarına ilişkin hiçbir kanıt yoktur.
Buradaki zorluk, kedinin iskeletinin yabanıllıktan evcilliğe geçişte çok az değişikliğe uğramasından kaynaklanmaktadır. Ancak özel belgeler ve ayrıntılı resimler bulunursa Eski Mısır’da olduğu gibi yaban kedisinin evcil kediye dönüştüğünden emin olabiliriz.
Ne var ki, bir nokta kesindir: Tarım Devrimi’nden önce (neolitik dönemde veya Yeni Taş Çağı’nda) kedinin evcilleştirilmesi söz konusu değildir. Köpekler tarımın başlamasından önce bile önemli bir role sahiptiler. Paleolitik çağda (ya da Eski Taş Çağı’nda) tarihöncesi avcılar, üstün koku alma ve işitme yetenekleri olan dört ayaklı avcı arkadaşlarından çokça yararlanıyorlardı.
Fakat ilk insanların tarım aşamasına geçmesine ve büyük miktarlarda yiyeceği depolamaya başlamasına kadar kedilerin fazla bir yararı olmamıştır. Özellikle tahıl ambarları, avcı insanın çiftçi olmak için yerleşik düzene geçmesinden hemen sonra herhalde çok miktarda fareyi ve sıçanı cezbetmiştir. Ambarların büyük olduğu ilk kenderde koruyucuların, fare ve sıçanların yok olmalarını sağlayacak ya da en azından çoğalmalarını önleyecek ölçüde fare ve sıçan öldürmeleri herhalde imkânsız bir işti.
Kent insanının bildiği ilk musibetlerden biri, belki de kemirgen hayvanların kidesel istilasıdır. Bu fare ve sıçanlarla beslenen bir etobur hayvan, bu zararlılardan bezen yiyecek depolayıcıları için Tanrı nm gönderdiği bir yardım olurdu.
Günün birinde, bililerinin tahıl ambarlarının çevresinde birkaç yaban kedisinin dolaştığını ve kedileri yakaladığını düşünmek zor değildir. Kediler açısından bu olay inanılmaz olmalıdır. Etraflarında daha önce hiç rasdamadıkları sayıda telaşla kaçışan ziyafet vardır. Çalılıklardaki bitmez tükenmez bekleyişler sona ermiştir.
Yapmaları gereken tek şey devasa tahıl ambarlarının yakınlarında keyifli bir şekilde dolaşmaktır ve pat diye önlerine düşen, tahılla beslenmiş bol miktarda lezzetli yiyecek kendilerini beklemektedir. Her iki tarafa da yarar sağlaması nedeniyle, bu aşamadan zararlı hayvanların yok edilmesi amacıyla kedi beslemeye ve kedilerin sayısını çoğaltma aşamasına geçişin kolay olduğu tahmin edilebilir.
Haşaratı kontrol altına almak için etkili modern yöntemlerimiz varken kedinin ilk uygarlıklar açısından taşıdığı önemi tasavvur etmemiz zor olabilir. Fakat Eski Mısırlıların sevdikleri kediye karşı tavırları konusundaki birkaç bilgi onlara verilen önemi vurgular. Örneğin Mısırlılarda kediler kutsal sayılıyordu ve bir kediyi öldürmenin cezası idamdı. Bir kedi evde eceliyle ölürse, evdeki herkesin yas tutması gerekiyordu. Buna insanların kaşlarını kazımaları da dahildi.
